Η Ικαρία ,Δολίχη ,Μάκρις , Ιχθυόεσσα της αρχαιότητας είναι συνδεδεμένη με το μύθο του Ικάρου και τους μύθους της λατρείας του Διόνυσου στο νησί .
Κατοικείται ήδη από την προϊστορική εποχή όπως βεβαιώνουν τα πολλά ευρήματα λίθινα, κεραμικά , και τα κτίσματα.
Αναφορές στα αρχαία κείμενα (Όμηρος, Θουκυδίδης, Στράβων……) μαρτυρούν τη συνέχεια της ζωής στο νησί στην ιστορική αρχαιότητα, και τα Ρωμαϊκ
ά χρόνια.
Στη Βυζαντινή εποχή γίνεται τόπος εξορίας επικίνδυνων για το θρόνο προσώπων . Αργότερα, ακολουθώντας τη μοίρα της Αυτοκρατορίας, περνάει στην κυριαρχία των Γενοβέζων . Κι όταν οι κατακτητές μπροστά στην απειλή της ραγδαίας εξάπλωσης των Τούρκων εγκαταλείπουν το νησί , μαζί τους φεύγουν και πολλοί Καριώτες. Το πλήθος όμως του πληθυσμού παραμένει στο νησί και αντιμετωπίζει Τούρκους και πειρατές με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Καταφεύγουν στα βουνά , σε κλειστούς τόπους αόρατους από τη θάλασσα και δημιουργούν τους αμυντικούς , αντιπειρατικούς οικισμούς , με σημαντικότερο αυτόν της Λαγκάδας.. Το νησί δίνει την εντύπωση ακατοίκητου τόπου. . Είναι τα χρόνια της Αφάνειας(16ος).Απομονωμένοι οι Καριώτες δε γνωρίζουν τη σκληρή υποδούλωση των Τούρκων και τις ληστρικές επιδρομές των πειρατών, και διαμορφώνουν έτσι την ιδιαίτερη ταυτότητα τους, βασισμένη σε πανάρχαιους κανόνες κοινοτικής ζωής ,και διατηρούν ζωντανή την αρχαιότροπη γλώσσα τους.
Το 1912 η Ικαρία επαναστατεί κατά της Τουρκικής διοίκησης στο νησί . Κερδίζει την ανεξαρτησία της και για λίγους μήνες κρατά την αυτονομία της ως Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας .Το Νοέμβριο του 1912 ενώνεται με την Ελλάδα.